Als de dood…
Tijdens de coronacrisis hebben de media ons bang gemaakt voor een virus dat snel om zich heen greep. Verspreidde de liefde maar zo snel. De angst voor ziekte, leed, tegenspoed of kritiek als we het anders doen, voerde de boventoon. We willen zekerheid en voorbereid zijn op alles. Het liefst weten we nu al dat onze toekomst rooskleurig is. Bull-shit!
Bijna twintig jaar geleden las ik een boek van iemand die een bijna-doodervaring heeft beleefd. Het zette mijn wereld op z’n kop. Hier spreekt iemand die aanvaardt dat dit aardse leven tijdelijk is. Haar verhaal gaat over lichttunnels, een overweldigende liefdevolle energie die je meeneemt naar omgevingen vol magische kleuren, hemelse muziek en schitterende natuur miljoenen keren mooier dan mijn tuin. Tijdens het lezen voelde ik hartkloppingen van een diep en zuiver begrijpen. “Maar,” zo vragen mensen mij wel eens, “hoe weet je nu zo zeker dat dit waar is?” Sorry, lieve mensen, maar daar heb ik geen woorden voor. Het is een ijzersterk oer-weten, waarvoor onze taal helaas te beperkt is.
De dood bestaat niet. We treden uit ons lichaam en ons bewustzijn gaat over naar een andere dimensie. Talloze mensen die een bijna-doodervaring hadden, zullen dit beamen. De wetenschap neemt hen niet serieus. Ze bezitten een wijsheid die nauwelijks valt uit te leggen. Toch groeit de aandacht voor de ervaringen van mensen die tijdens een hartstilstand een uittreding hebben meegemaakt. Tijdens deze soms luttele minuten vingen ze een glimp op van wat wij het ‘hiernamaals’ noemen. Een overdonderende beleving die alles wat ze tot dan toe hadden meegemaakt in een geheel ander licht zet. Na deze bijna-doodervaring zijn ze niet bang meer om te sterven en weten tot in hun diepste vezels dat dit leven bedoeld is om te ervaren en liefde te delen. Welk doel ze ook stellen, deze mensen leven in harmonie met wat is en zijn vrij van angst, schuld of spijt.
Tijdens de coronacrisis sloten mensen zich op, werden de ouderen en zwakkeren vastgehouden in tehuizen en werkte het zorgsysteem naarstig om uit alle macht sterfte te voorkomen. Het leven hing soms letterlijk aan draden en slangen. Mensen werden volgestopt met medicijnen, ademden geen buitenlucht in, zagen geen natuur en nog meer van dit soort ellende. De kwaliteit van het leven wordt vervangen door kwantiteit. We zijn als de dood, waardoor we niet meer zelf kunnen bepalen wat goed voor ons is. In mijn ogen worden we gelukkiger als we het heft in eigen handen nemen in plaats van de verantwoording voor ons leven over te laten aan anderen. Veelzeggend in dit verband vind ik wat viroloog Marion Koopmans onlangs in een interview in de Volkskrant zei over haar fascinatie voor virussen. “(…) het is allemaal onderdeel van het herstellen van ecosystemen. Want dat is wat virussen doen. Als er steeds meer mensen en steeds meer dieren steeds dichter op elkaar komen te zitten, komt er toename van het risico op virusinfecties, wat voor een soort natuurlijk herstel van het evenwicht zorgt.” Met andere woorden: je houdt de natuur niet tegen.
Het overgaan naar een andere dimensie is voor mij een bevrijding van dit leven. Dat betekent niet dat ik het hier niet naar mijn zin zou hebben, begrijp mij goed. Het leven wordt alleen maar vermakelijker naarmate ik ouder word. Nog even oefenen en ik kan glimlachen als iemand mijn eigenzinnigheid veroordeelt. Wel betekent het dat als ik ziek zou worden ik niet aan allerlei draadjes en slangetjes ga liggen, geen idiote hoeveelheden medicijnen tot mij neem en al helemaal niet mijzelf ga opsluiten. Dan sterf ik nog liever. Overigens geloof ik dat ik minstens 96 jaar zal worden. Maar mocht dat niet het geval zijn en je maakt mee dat ik eerder aftaai dan jij, kom dan op het grote feest. Want dan vlieg ik gelukzalig naar huis.
juli 2020