Afkicken
Wat verloopt een mensenleven toch eigenlijk absurd. We doen, willen en moeten van alles. Daarmee gaan we net zolang door totdat we instorten. Pas dan realiseren we ons dat lang niet alles van wat we najoegen écht nodig was. We lieten ons voornamelijk beïnvloeden door ouders, vrienden, geliefden of de publieke moraal. Zelfs nadat we zijn ingestort, duurt het nog lang voordat dit echt tot ons doordringt. Als dát eenmaal gebeurt, volgt verandering.
Zo’n verandering of transformatie inzetten is niet eenvoudig. Zeker niet als je, zoals ik, verslaafd bent. Nee, ik heb het hier niet over alcohol of drugs. Ik was zwaar verslaafd aan de ‘highs’ van mijn gemoed. Bijna wanhopig streefde ik ernaar mij goed te voelen. En dat doe ik nog steeds. Zodra de zon schijnt, moet ik naar buiten. Ik geniet van de warmte en het licht. Nu de lente is begonnen, moet ik zoveel mogelijk naar mijn tuin. De vogelgeluiden, de zachte frisgroene bladeren aan de bomen en weelderige bloemenpracht, maken mij blij. Nu de temperaturen stijgen, moet ik wandelen! Snel, voordat het donker wordt of koud. Mijn streven naar mijzelf goed voelen, is obsessief. Nagenoeg alles moet ervoor wijken.
De laatste tijd voelde ik mij nogal somber en neerslachtig. Oude ‘bekenden’ van mij, zoals weinig eigenwaarde en eenzaamheid, borrelen dan weer naar de oppervlakte. Een griep met een lange nasleep deed daar nog eens een schepje bovenop. Tijdens neerslachtige periodes in het verleden, kon ik altijd een oorzaak aanwijzen: stress op mijn werk, mijn burn-out, huwelijksperikelen, gebrek aan liefde. Dat kan ik deze keer niet, want eigenlijk heb ik alles wat mijn hartje begeert. Weinig tot geen stress meer, geen financiële zorgen, een fijne woning, een prachtige tuin en een mooie liefde. Waarom zat ik dan toch niet lekker in mijn vel?!
Een gesprek met een vriendin maakte mij duidelijk wat ik natuurlijk al wist: nog steeds zoek ik het geluk buiten mijzelf. Ik ben nog steeds verslaafd aan gemoedshighs. Tegen mijn lief zei ik dat het voelt alsof ik moet afkicken, alleen weet ik niet goed waarvan. “Dat klopt,” zei hij, “jij moet afkicken van dat naarstige najagen van al die prikkels die jou alert en daadkrachtig hielden, en die je afleidden van jouw gevoel. Dat was jouw overlevingsmechanisme wat je jezelf van kinds af aan hebt aangeleerd. Sporten, dansen, vakanties, buiten zijn, gezond leven, een dynamische baan, veel mensen om je heen. Al die highs dienden als noodzakelijk tegenwicht van jouw lage zelfbeeld, het niet-goed-genoeg-zijn. En nu je goed hersteld bent van jouw burn-out en je jouw leven prima op orde hebt, gaat dat overlevingsmechanisme nog onverminderd door met het zoeken naar die highs. Daarvan moet jij afkicken.”
Ik begrijp wat hij zei en kan het zelfs zo voelen. Maar toch… ik mis die energieke Loes. Die onvermoeibare vrouw die voortdurend van alles ondernam om maar te genieten. Doordat ik al geruime tijd niet meer in die hele zware dalen beland, komen logischerwijs ook de heftige highs van voorheen minder vaak voor. Ik ben inmiddels zo prikkelgevoelig dat zelfs dineren in een restaurant of het maken van een reis geen opties meer zijn. Daarom stel ik mijzelf nauwelijks meer bloot aan wat ik ervaar als extreem. Hierdoor stuiteren mijn emoties niet meer alle kanten op. Alles is vlakker geworden en dat voelt onwennig. En de ontwenningsverschijnselen voelen miserabel.
Het lukt mij nu om te dromen, om nagenoeg gedachteloos naar buiten te kijken of weg te doezelen omdat ik moe ben. Zonder schroom kan ik mijzelf nu laven aan de leegte. De snelle tred heeft plaatsgemaakt voor een trage stap. Het is gewoon geworden om tien uur per nacht te slapen, om weinig afspraken te hebben met vrienden of vriendinnen, om niets te doen. Dan maar niet goed genoeg. Boeien!
Nu alleen nog even afkicken van mijn verslaving aan gemoedshighs, en ik ben helemaal tao.
mei 2022