Er hoeft niets meer...
Het schrijven van blogs is er even bij ingeschoten. Dat heeft alles te maken met de berusting en verstilling die ik in mijzelf ervaar. De wereld mag voor zichzelf zorgen. Daar hoef ik helemaal niets mee. De onvrede over dat ik geen deel meer uitmaak van wat er in de wereld gebeurt, is verdwenen. Steeds vaker beantwoord ik de vraag hoe het mij gaat met: “Ik heb alles, ik hoef niets meer”.
Geheel in lijn met dit hervonden evenwicht ben ik een opleiding voor mediumschap begonnen. Al na de eerste lesdagen in de eerste helft van dit jaar weet ik dat dit pad allang voor mij is uitgestippeld. Enthousiast beoefen ik, samen met mijn studiegenoten, het luisteren naar mijn gevoel. Stap voor stap schakel ik het hoofd uit. Alles is aanwezig en niets hoeft.
Tijdens de zomerstop van de school geniet ik van mijn heerlijke tuin vol natuur, bloemen, vogels, lucht en aarde. Hier en nu is het enige dat ertoe doet. Of ik wandel door de duinen, in het bos en op het strand. Zodra ik de zee instap, komen de golven mij tegemoet alsof zij mij verwelkomen. ‘Hay Loes, ben je daar weer!? Kom! We gaan spelen.’ Ik groet terug en maai met mijn armen door het water. ‘Ja, we gaan spelen.’ Het gewaarworden van de windstilte en de zee. De ene dag is het water rustig en de volgende dag zijn er opzwepende golven, sterke wind en stroming. Ik laat mij omver werpen door de krachtige golven en kom weer boven, terwijl het zoute water om mij heen bruist. Ik ben de zee, de golven, puur en zuiver. Al deze onstuimigheid maakt mij krachtig en ik laat mij meevoeren tot mijn eigen grens. Als ik mijn lichaam kouder voel worden, stap ik lichtelijk euforisch het water uit. De zon droogt mijn huid of ik schuur mijzelf lekker met de handdoek. De energie en power razen door mijn lijf.
Regelmatig wandel ik met mijn lief langs de zee. Terwijl onze blote voeten door het zachte of op het harde zand lopen, bekijken we de golven, de mooie luchten en de mensen die zich vermaken. Laatst liepen we op het rustige stuk tussen Castricum en Egmond. Plotseling wijst mijn lief op iets dat hij in de golven ziet drijven. ‘Dat ziet er niet goed uit.’ Direct als mijn ogen zien wat hij ziet, klikt mijn verstand op de nulstand. Er is geen moeten en er is geen tijd. Ik loop het water in en registreer dat ik mijn broek natmaak. Met iedere stap door de branding besef ik mij dat ik dit niet mee wil maken. Het is genoeg geweest. Maar mijn lijf hoort mijn gedachten niet eens en gaat verder totdat ik het bewegingloze vrouwenlichaam oppak. Ze is loodzwaar, een menselijke pop. Terwijl mijn lief contact heeft met 112, schieten langslopende mensen mij te hulp om het lichaam het strand op te sleuren. Als ze op haar rug gedraaid wordt, weet ik genoeg en doe enkele stappen naar achteren. Hier heb ik verder geen taak meer. Puffend en steunend laat ik het machtige gevoel zakken, terwijl anderen zich bekommeren om het levenloze lichaam. Lieve mensen die, net als wij, precies op dat moment op die plek aanwezig zijn. Vervolgens komen de reddingsbrigade, kustwachthulpverlening, politie en als laatste een traumahelikopter.
Mijn verstand blijft op nul. Er is alleen voelen, beleven, verwerken, ervaren. Daar waar het leven voor bedoeld is. Alles is er. Ik hoef niets meer.
september 2021