Het heilzame van dankbaarheid
Het was een on-Hollandse zomer dit jaar. De zon scheen onafgebroken en de temperaturen waren regelmatig tropisch. Ik heb ervan genoten. Deze zomer liet zien dat ons kikkerlandje qua vakantieoord makkelijk kan tippen aan de Middellandse zeegebieden. Sterker nog, onze stranden zijn vele malen mooier! Nu bof ik dat ik vlakbij strand woon. Daar was ik dan ook de hele zomer te vinden. In zee, op een badlaken of meditatief wandelend door het duingebied. Volop natuur waarmee ik mij één voel. Wat ben ik toch een geluksvogel.
Mijn energie was deze zomer ongekend. Wat een weelde na zoveel jaren van chronische vermoeidheid en uitputting. Het maakt mij dankbaar om mij zo levenslustig en veerkrachtig te voelen. Eigenlijk hoef ik helemaal niets meer. Dit zou daarom ook zomaar eens mijn laatste blog kunnen zijn. Door te schrijven over mijn obstakels en emoties leerde ik die beter te begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik in dit kader alles geschreven heb wat ik wilde schrijven.
De onrust en het moeten in mijn lijf zijn verdwenen. Ik mag nu iedere dag vakantie vieren van mijzelf. Tijdens het herstellen van een uitputting, waar ik een paar hardnekkige beperkingen aan heb overgehouden, kon ik enkele diepe overtuigingen uit mijn systeem verwijderen. Bijvoorbeeld dat je hard moet werken voor je centen en dat je alleen waardevol bent als je wat doet. Al die jaren van spanning, somberheid en diepgaande emoties waren nodig om mij bewust te worden van deze conditioneringen in mijn lijf. Stap voor stap maakte het gevoel van onmacht en verkramping plaats voor de sensatie van vrijheid en rijkdom.
Mijn tuin was door de hoge temperaturen met zo af en toe een bui behoorlijk groeizaam. Samen met mijn tuinmaatje ontferm ik mij iedere week over mijn eigen stukje natuur, zodat het eruitziet als een verzorgd paradijsje. ’s Avonds ontspan ik met een heerlijke salade en een glaasje wijn op de veranda voor de openslaande tuindeuren.
De afgelopen twee jaar zette ik mij met veel plezier in voor het bestuur van de tuinvereniging. Het was mijn intentie om de vereniging een positieve boost te geven. Net als in mijn politie ‘carrière’ maakte ik ook hier weer een halszaak van. Ik moest op z’n minst de ‘wereld’ verbeteren. Totdat mijn tuin gekeurd werd en er een misprijzende aantekening op het publieke bord op het park verscheen. Dat maakte mij zo boos dat ik besloot te stoppen met bestuurswerkzaamheden. Toen de emotie gezakt was, zag ik dat ook dit precies ging zoals het moest gaan. Mijn boosheid kwam voort uit onmacht, want het lukte maar moeizaam om een positieve draai aan de vereniging te geven. De bekende valkuil van teveel en te snel willen.
Mijn bemoeienis met anderen geef ik op. Ik ben dankbaar voor het inzicht dat iedere gebeurtenis altijd een positief element bevat. Het gaf mij precies dat zetje om mijn verantwoordelijkheid voor anderen los te laten. Hoe meer ik in deze dagelijkse leerprocessen stap, hoe meer ik zie dat het allemaal klopt. Voorbij de emotie voel ik het heilzame van dankbaarheid. De rust keerde terug en de zomer zinderde voort.
Op het strand luister ik naar de continu bewegende golven en zie de magnifieke cumuluswolken boven de zee. Mijn ademhaling is langzaam en gelijkmatig. Mijn gebruinde lijf voelt weldadig aan. Ik wandel naar de zee om een duik te nemen in het heldere water. Ik onderga de bruisende energie als een omslaande golf mij overweldigt. Het borrelende en levendige water geeft mijn lichaam een energiestoot. Als ik uit het water stap zie ik vele ogen op mijn blote body gericht. Vroeger zou ik mij geen houding weten te geven, maar nu voel ik mij krachtig en sterk. Ik hou van mij, van mijn lijf, van mijn vitaliteit. Ik ben doordrongen van de fonkelende uitstraling van mijn wezen, omdat ik geleerd heb te luisteren naar de wijsheid van mijn lichaam. Mijn denken of ego hebben niet langer de overhand.
Over een paar maanden ga ik met pensioen. Het nieuwe tijdperk vol onbekende wegen dat nog ontdekt wil worden, ligt aan mijn voeten. Mijn grenzen zijn duidelijk en mijn wijsheid ontplooit zich gestaag verder. Ik heb niets meer te verliezen, omdat ik alles al een keer verloren heb. Wat een ongekende weelde om een onvervangbare rugzak vol onschatbare ervaringen te dragen.
Het najaar, de tijd van oogsten, is aangebroken. Míjn najaar! Míjn tijd van oogsten.
september/oktober 2022