Juwelen van tranen

Het valt soms niet mee om de mooie dingen van het leven te blijven zien. Zeker niet in deze tijden. De zogenaamd ‘versoepelde coronamaatregelen’ druisen geheel tegen mijn gevoelens van logica en rechtvaardigheid in. Hoe bedoel je, versoepeling? Het lijkt eerder op discriminatie. Onze maatschappij verdeelt zich steeds sterker in ‘zij’ versus ‘wij’, terwijl ik juist dieper en dieper voel dat we leven in een wereld van eenheid, zonder dualiteit. Hoe combineer ik deze beide werkelijkheden? 

Zo af en toe kijk ik op facebook. Daar vind ik fijne ‘vrienden’ die in staat zijn om de gebeurtenissen die zich nu afspelen van alle kanten te bekijken. Net als ik keren zij naar binnen en vragen zich af: ‘Wat zegt dit over mij? Hoe komt het dat ik zo getriggerd word?’ Tegelijkertijd liegen de verhalen er niet om; er is veel vertwijfeling, verwarring en chaos. Maar, is chaos niet het startpunt van verandering?

Terwijl mijn gedachten zo een loopje met mij nemen, valt mijn oog op de musjes, koolmeesjes en pimpelmeesjes die druk in de weer zijn in het vogelbadje voor mijn woonkamer. Ware saamhorigheid. Het is een gespetter en vleugelgefladder van jewelste. De één vliegt weg en de ander komt. Eén musje gaat na zijn bad op de rand zitten, klaar om weg te vliegen. Maar dan keert hij zich om en begeeft zich nogmaals vrolijk tussen zijn maatjes, tot hij helemaal doorweekt is. Een golf van blijheid gaat door mijn lijf en met een brede glimlach weet ik: dít is een wereld van eenheid.

Dan dwalen mijn gedachten af naar het recente overlijden van iemand die mij ooit dierbaar was. De laatste jaren vertoefde ze voornamelijk in het verleden. Ze bleef maar terugkeren naar al het onrecht dat haar – in haar beleving – was aangedaan. Haar wrok en verbittering richtte ze naar de buitenwereld. Door een schrijnend gebrek aan eigenwaarde lukte het haar niet om naar binnen te keren. Vrijwel alles ervoer ze als een aanval. Mettertijd moest ik mijzelf beschermen tegen deze destructieve energie. Het kostte mij veel moeite om mij niet net zo schuldig te voelen of te schamen voor wie ik ben. Met bezwaard hart om een leven dat zo moest eindigen, neem ik in diepe stilte afscheid van haar. Daarbij herbeleef ik een vervlogen moment van wederzijdse liefde. Ik huil zilte tranen van pijn vermengt met liefde die ooit was. Compassie welt in mij op en omringt mij met een weldadige warmte. Ja, ik ben verbonden met alles wat is.

Wat er ook in de wereld gebeurt, ver of dichtbij, ik leer dat alles in mijzelf zit. Wat zegt het over mij dat ik niet welkom was op haar uitvaart? Moet ik haar vergeven of mijzelf? Als ik haar vergeef dan zou dat betekenen dat ik mijzelf minder kwetsbaar acht dan zij, of mijzelf superieur voel. Maar dat is niet zo. Uiteindelijk weet ik niet wat er in haar is omgegaan. Het enige dat ik kan, is proberen mijzelf te doorgronden. Dat proces gaat net zolang door tot ook ik sterf. Mijzelf vergeven voor wie ik ben? Alles zit in mij. Liefde en schoonheid, maar ook duisternis, onvrede en gevoelens van minderwaardigheid. Alleen wat in mij zit, kan ik ook in de ander zien. Kijkend naar het duister ben ik dankbaar om daarin te ontdekken dat er altijd een lichtpunt is. Wat doet liefde? Zij heeft mededogen met alles wat is. Zij weet dat er niets verkeerds bestaat. Ook al leven wij hier in dualiteit. Daar hebben wij mee te dealen. 

Of kunnen we ermee spelen? Onderweg naar mijn tuin bewonder ik vol van emotie de kleurrijke weidebloemen. Kromgekrulde bladeren vallen van de bomen. De voorbijzeilende wolken creëren af en toe een bliksemlichtflits. Als ik later weer naar huis fiets striemt de regen mijn gezicht. Nog druipend van het hemelwater sta ik in mijn huiskamer. Buiten ontwaar ik alle kleurtinten in de wolken. De grote boom met zwaarwegende takken, nog vol in het blad, zwiept heen en weer in de stormachtige wind. De meesjes vliegen naar de vogelhokjes waar ze beschutting vinden voor het onstuimige weer. 

Ja, dan voel ik mij gelukkig om wie ik ben! Ik ben één met deze natuurkracht. Ik voel liefde, op elk moment, in alles wat is. Ik ben dankbaar voor iedere gebeurtenis die mij helpt ontzag te hebben voor het leven. Het gaat niet om wat er in de wereld gebeurt, maar wat er speelt in mijn hart. En als ik huil, huil ik juwelen van tranen. 

Oktober 2021

Met dank aan de kaarten van Toni Carmine Salerno, Gaia Orakel en aan mijn lief die mijn blog nóg mooier heeft gemaakt.