Onvoorwaardelijk
Al een tijdje speelt het verlangen dat ik wil geven om niet. Zonder belang, verwachtingen of oordeel. Omdat geld circuleert en niet heen en weer gaat, geef ik makkelijk aan goede doelen. Zonder nadenken geef ik aan War Child, Stichting Ocean Cleanup of de voedselbank. Ik heb genoeg, kan met gemak zuinig leven en ook nog leuke dingen doen. Maar met mijn boek leer ik dat ik (nog) niet zover ben. Als iemand nauwelijks rondkomt, is het geen enkel probleem om te schenken. Maar regelmatig voel ik mij tekort gedaan als ik mijn boek weggeef aan iemand die het eigenlijk makkelijk kan betalen. Is mijn boek dan niets waard? Wat is dat toch? Het ongenoegen zit vooral in een gekwetst rechtvaardigheidsgevoel. In mij zit de sterke overtuiging dat de rijken meer zouden moeten schenken aan mensen die het niet breed hebben. Het steekt mij als dat niet gebeurt en dat verwijdert mij van mensen.
Nu geef ik met enorm veel liefde en plezier lessen in Taichi & Qigong. Hoewel ik na iedere les veel complimenten en bedankjes krijg, zit toch niet altijd het verzochte bedrag in mijn potje dat ik vol vertrouwen bij de boom neerzet. Want ik wil helemaal niet met geld bezig zijn. Ik geef de lessen toch om niet? Waarom blijft het dan malen in mijn gedachten als niet het verwachte bedrag in het potje zit? Het voelt een beetje alsof ik word afgedankt. Helemaal wanneer er buitenlands geld in het potje zit, waar ik niets mee kan. Wat ik niet wil, gebeurt toch; ik veroordeel degene die mij geen geld gunt. Gratis mijn lessen volgen, zeker! Dat is niet de bedoeling. Wat een schriep!
Na de les maak ik meestal een wandeling door het bos. Daar kom ik een aantal runderen tegen. Ik vraag hoe zij omgaan met oordelen. “Och, oordelen”, zegt een kolos, “ik heb een dikke huid en laat al dat oordeel met gemak van mij afglijden. Mensen hebben ook over ons grazers een oordeel, zonder zich ook maar een beetje in ons te verdiepen. Ze zijn bang voor ons, maar als ze goed kijken, zien ze dat Schotse Hooglanders wel groot zijn, maar geen vlieg kwaad doen. De angst belemmert ze om de liefde te voelen waar wij vol van zitten.”
Er wordt mij een spiegel voorgehouden. Nep geld zegt niets over mij, zoals het ook niets over een ander zegt als deze niet betaalt. Waar ben ik bang voor? Is het rechtvaardig als ik bepaal wie genoeg heeft en wie iets van de ander mag ontvangen? Wie denk ik wel dat ik ben? Daar heb ik net zo min het recht toe.
Eenmaal thuis pak ik het boekje van Laura Vegter uit de kast Naar de aarde, hoe word ik een groene pionier. Prachtige verhalen van mensen die zich niet laten leiden door geld. Ze zetten zich in voor het belang van de aarde, voor het milieu, de natuur of voor mensen. Puur omdat dit hen het meeste plezier en vreugde geeft. Wat word ik weer blij als ik het verhaal van Marc Siepman lees. Hij wil nooit meer werken voor geld. De toehoorders van zijn lezingen mogen zelf bepalen wat de lezing waard is. Wat ze geven, beschouwt Siepman als een donatie. Vol vertrouwen om datgene te krijgen waar hij van kan leven. Wow, wat een moed en kracht. Wat een vertrouwen en liefde. Direct voel ik optimisme, enthousiasme en een diep verlangen.
Een verlangen om te geven; mijn boek, Taichi & Qigonglessen. Vertrouwen hebben en weten dat geld rouleert. Dankbaarheid voelen omdat ik niet veel nodig heb. Met liefde geven aan mensen, rijk of niet rijk, omdat ik leef in overvloed. Puur omdat ik het boek in liefde geschreven heb en de Taichi & Qigonglessen met liefde geef.
Daarom, aan alle mensen die mij een keer niet betaald hebben of mijn boek gratis hebben ontvangen: bedankt! Ik ben er nog niet, maar diep van binnen weet ik: wat in het geldpotje zit, is een donatie. En mijn les geef ik uit liefde. Onvoorwaardelijk!
oktober 2020