Thuisblijven
"Laat ik maar direct met de deur in huis vallen: ik voel mij niet thuis in deze wereld. En dat is er niet beter op geworden door de coronacrisis. Ik heb moeite met voortuintjes die met van die donkergrijze tegels zijn geplaveid, alsof bijen en vlinders er niet toe doen. Het gaat mij aan het hart als ik kapitale, gemeubileerde villa’s zie, die niet worden bewoond. Het stoort mij wanneer mensen maar raak kopen, zonder enig besef dat hun spilzucht de natuur schade berokkent. Het is voor mij een raadsel dat mensen niet beseffen dat wij onderdeel zijn van die natuur.”
Dit vertelde ik onlangs tijdens een therapiesessie bij Marjolein. Al een paar maanden was ik uit balans, voelde mij somber en kreeg vaker last van energieverslindende prikkelgevoeligheid wat mij onrustig maakte. Ze vroeg wat ik nodig heb.
“Ik weet het echt niet meer,” zei ik een beetje wanhopig. “Ik heb al zoveel gedaan om mij beter te voelen. Supplementen, diverse therapieën, workshops, homeopathie, ademhalingsoefeningen, koude training, overwinteren in Spanje en Portugal, shiatsu, massages, noem maar op.”
“Hoe onveiliger jouw brein of zenuwstelsel zich voelt,” vertelde Marjolein, “hoe meer prikkels er binnenkomen. Al die prikkels zijn er om te bepalen of het veilig is. Zij beschermen je voor mogelijk gevaar, zodat je de juiste beslissing kunt nemen. Jouw stresssysteem wordt geactiveerd om te vluchten of te vechten. Je staat ‘aan’. Dit kost veel energie, wat niet erg is als het maar even duurt. Maar als dat continu voortgaat, brand je op. De prikkels blijven binnenkomen, zelfs als je geen energie meer hebt om ze te verwerken.”
“Precies,” beaamde ik, “dat is mijn handicap. Ik heb te dealen met van alles en nog wat: slecht gehoor, overlast van scherpe geluiden, gejaagdheid, acute spanning, vergeetachtigheid, verslechterde concentratie, verwarring waardoor ik de controle dreig te verliezen. Ik zou zo graag luchtiger leven en plezieriger in deze laatste fase van mijn bestaan. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik overweeg om medicijnen te slikken. Alsof al die jaren van intensieve spirituele en alternatieve pogingen tot niets hebben geleid.”
Marjolein vertelde dat de maatschappij erop gericht is de kant te kiezen van farmacie, kooplust, materie; oftewel de buitenkant. “Manipulatieve reclame belooft ons gemak en geluk. Veel mensen geloven dit en consumeren erop los. Anderen twijfelen en weer anderen trekken hun eigen plan. Zij vertegenwoordigen een krachtig energie in onze samenleving die zich steeds verder verspreid. Met name hooggevoelige mensen die moeite hebben om in balans te blijven, raken hierdoor geïnspireerd.”
Tot welke groep mensen behoor ik, vroeg ik mij af? Trek ik inderdaad mijn eigen plan? Gaandeweg ons gesprek werd mij helder dat die aandacht op het negatieve mij in een slachtofferrol trekt. Dat inzicht roept onmiddellijk weerzin op. In mijn familie heb ik genoeg ‘slachtofferschap’ meegemaakt. Zodra ik ook maar een flintertje zelfmedelijden waarneem bij iemand, sta ik klaar met mijn oordeel. Zoiets zou ik nooit doen! Ineens begreep ik dat mijn oordeel, verzet en gebrek aan vertrouwen in wezen neerkomen op slachtoffergedrag en tegelijkertijd diens tegenpool: hoogmoed. Beide sijpelen onmerkbaar en subtiel steeds weer mijn systeem binnen. Ik moest denken aan de woorden van Marianne Williamson: ‘Het vereist moed om de scherpe pijn van zelfontdekking te dragen in plaats van de doffe pijn van het onbewuste te kiezen.’
Veel van mijn pijn komt voort uit de overtuiging dat ik niet perfect ben. Mijn focus op mijn uitgeputte zenuwstelsel en alle andere beperkingen, op die ‘nare wereld’ om mij heen, bepaalt mijn werkelijkheid en blokkeert de toegang tot mijn hart. Daar heerst aanvaarding en rust. Mijn hart kent geen belemmerende restricties, maar is vol van licht, wijsheid en liefde. In essentie wil ik nergens anders zijn. Want daar, in mijn hart, voel ik mij wel degelijk thuis.
Juni 2022