Wat als…
De woningbouwvereniging mailt mij dat een rookmelder per 1 juli verplicht wordt. Mijn innerlijke alarmbellen gaan direct af: geen snerpend lawaai in mijn huis. Mijn tinnitus geeft al genoeg signalen, waardoor ik geen enkel ander overheersend geluid meer verdraag. Bovendien is mijn reukvermogen sterk genoeg om ieder brandluchtje onmiddellijk waar te nemen. Een brand in mijn huis lang geleden heeft mij hyperalert gemaakt daarvoor. Maar dat is kennelijk niet genoeg voor de verhuurder. Vertrouwen op iets of iemand is ver te zoeken. Nee, we hebben zekerheid nodig en laten ons daarbij leiden door angst. Laat angst nu onze slechtste raadgever zijn.
De ene ellende (coronamaatregelen) is nog niet voorbij of de andere (oorlog in Oekraïne) dendert alweer onze huiskamer binnen. Al blijft mij dat gelukkig bespaard. De tv gooide ik al jaren geleden uit het raam. Ik heb geen enkele behoefte aan nieuws dat geen echt nieuws is, vaak uit halve waarheden bestaat en vooral onzekerheden opsomt. We zijn als de dood voor… tja, voor wat eigenlijk niet. Wat als we ziek worden? Wat als er dan te weinig ziekenhuisbedden zijn? Wat als de oorlog heel dichtbij komt? Wat als ik dood ga? Doordat onze angst continu wordt gevoed, raken we verslaafd aan rampspoed. Veel mensen gaan daar zo in op dat zij alles als bedreigend ervaren.
De enige zekerheid in het leven is dat niets zeker is. Dat is nu juist onze grootste uitdaging: vandaag leven zonder te weten wat er morgen kan gebeuren. Zo geniet ik vandaag heerlijk in de tuin van het zonnetje, hoor ik de vogels lentedeuntjes zingen en zie ik de knoppen weer aan de bomen verschijnen. Ik groette de buurvrouw vriendelijk en maakte even een praatje met een voorbijganger tijdens het boodschappen doen. Morgen? Het enige dat ik weet is dat ik iemand ontvang voor een wandelcoach gesprek in de natuur. Meer niet.
Als ik iets écht wil weten, raadpleeg ik mijn gevoel. Regelmatig bied ik met liefde een luisterend oor aan anderen, maar wie antwoorden van mij wil krijgen, moet ik teleurstellen. Daar doe ik niet aan. Door het stellen van vragen en het delen van mijn ervaringen hoop ik iemand op het pad te zetten van haar/zijn waarheid. En we hebben allemaal onze eigen waarheid. Jouw waarheid hoeft mijn waarheid niet te zijn, net zoals mijn waarheid en alles wat ik in mijn blogs schrijf niet voor jou hoeft te kloppen. Al die beetjes waarheid komen voort uit één geheel dat jij en ik niet kunnen overzien.
Door de bedrading in mijn hoofd kan ik het negatieve slecht verdragen. De angst die het bij mij oproept, kan zelfs verlammend werken. Daarom zoek ik het niet op. De details van wat er in de wereld gebeurt ken ik niet en daar schaam ik mij niet langer voor. Ook zonder mijn bemoeienis draait de wereld wel door. Niet alles hoeft door mij te worden opgelost. Over dergelijke machten of gaven beschik ik niet. Waar ik wel over beschik is een overvloed aan liefde die ik graag wil delen. En dat kan ik alleen doen als ik het goed heb met mijzelf. Daarom richt ik mij op de schoonheid en verwonder ik mij over het uitlopen van een bloem, vergaap ik mij aan de groeikracht in de lente en geniet ik mee met een spelend kind dat alles om zich heen vergeet. Ik richt mij op dat wat dichtbij mij is en waar ik direct deel van uitmaak. Dat waar ik plezier aan beleef en waarom ik kan lachen. Hoe meer ik ontspannen en tevreden ben, hoe beter ik mijn liefde kan delen met een ander.
Dus wat als… we aanvaarden wat is? Wat als we goed voor onszelf zorgen en niet de verantwoordelijkheid van de hele wereld op onze schouders nemen? Wat als we meer ruimte geven aan lichtheid en vrolijkheid? Wat als we beter kijken naar hoe onvoorstelbaar mooi en bijzonder onze wereld is?
Maart 2022